تارنمای رسمی عبدالحمید خدایاری

شمع ها به آرامی می سوختند . فضا به قدری آرام بود که می توانستی صحبت های آن را بشنوی ...

شمع اول : من دوستی هستم! با این وجود هیچ کس نمیتواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد و من معتقدم که خاموش میشوم و آرام ارام خاموش شد ... شمع دوم: من اراده هستم با وجود این من هم مدت زیادی روشن نمی مانم و معلوم نیست تا چه مدتی روشن باشم پس از اینکه صحبتش تمام شد نسیم ملایمی بر آن وزید و خاموشش کرد ...شمع سوم با ناراحتی گفت : من عشق هستم و آنقدر قدرت ندارم که روشن بمانم ... مردم مرا کنار میگذارند و  نورم را روشنی بخش  راه خویش نمیدانند ... انها حتی عشق ورزیدن به نزدیکترین هاشان را فراموش میکنند ... آنان مرا در دلهاشان خاموش میکنند.  و کمی بعد با اندوه فراوان  ناگهان خاموش شد .

پسرک وارد اتاق شد و با دیدن شمع های خاموش گریه کنان گفت : شما به من قول داده بودید که تا ابد روشن بمانید ... ناگهان شمع چهارم که هنوز روشن بود گفت :‌نترس تا زمانی که من روشن هستم میتوانیم شمع های دیگر را روشن کنیم ...

پسرک با چشمهای درخشان شمع امید را برداشت و شمع های دیگر را روشن کرد ......

باز هم ترانه بخوان

مرا بانقش نگاه تو پیوندی است

میان أیینه های غبارگرفته ،

بین یک مسیر همیشگی

که سرشار از عطر یک خاطره شده است ،

تو در قاب خاطره های من هنوز

مثل گذشته می مانی.

مثل وقتی که به انتها رسیدم

وبهانه آغازم شدی.

برای خستگی چشمهای من

بازهم ترانه بخوان....

به هر صدایی که میگذرد از اینجا

می سپارم صدایم را، شاید

روزی آهنگ تنهایی دلم را کسی

یا چیزی برایت به ارمغان بیاورد...